Rient Adrijan

Hetzelfde gekke monstertje. Hetzelfde verkrampte karaktertje. Keer op keer. Heel veel meer deed ik niet als kind, gekke dingen tekenen. Het liefst met alle gelaatstrekken op een andere plek dan waar je ze zou verwachten. Het mutileren van mijn menselijke tekeningen tot het punt dat je er bijna geen mens in kunt herkennen, dat deed ik graag. Met niemand als aanschouwer, anders dan mezelf. In die zin is er denk ik niet veel veranderd, autonoom is een woord wat ik mezelf de laatste tijd toe schrijf, omdat ik er achter gekomen ben dat de dingen die ik maak, uit het niets komen, en vaak ook voor niemand bedoeld zijn. Ik blijf ontwerpen maken waarbij je moeite moet doen om het menselijke te zien, en ik begin erachter te komen dat dat ook misschien de kracht is in mijn ontwerpen. Wie de mens kan zien in mijn werk, kan de mens zien in alle dagelijkse dingen. Mens in de hond in het park, mens in de lepel die je koffie roert, mens in de scheur op je houten deur. De mens zien in alles is wat me drijft, ik ben namelijk van mening dat deze wereld een stukje mooier zou zijn als we elkaar herkennen in alles.

Herken de mens in mijn werk, herken de mens in alles.